Bu aralar acayip depresif bir ruh halindeyim. Neden mi? Bir yığın neden sayabilirim. Mesela geçenlerde bir rüya gördüm, Tofu ile ilgili. Pek bir anlamı yoktu rüyanın ama beni çok etkiledi nedense. Mutluydum rüyada, uyandığımda bile yüzümde bir tebessüm vardı. Özlediğimden değil, gerçekten değil. Ama bu aralar sürekli onun hakkında konuşmak istiyorum nedense. O ise bana ergen ergen trip atmakla meşgul. Adam beni görünce surat asıp kafasını çeviriyo, facebookta ben onlineken o da online ise en fazla 5 dakika sonra offline oluyo, ben offline olduğumda da o online oluyo. İlk başta rastlantıdır falan diye düşünüyodum ama haftalardır böyle arkadaş. Gidip yüzüne "Hayırdır yarrağım ne bu trip ananı mı siktik?" diyesim geliyor da yemiyor tabii, üşeniyorum da zaten. Tamam biraz terk etmiş olabilirim ama 9 ay oldu lan insaf. Bu kadar kindar olamaz herhalde. Hayır düşünüyorum başka bir şey mi yaptım diye, yoo konuşmuyoruz bile.
Bunların yanında da bir arkadaşım var, Yalçınlı diycem ben ona çok tatlı kızdır kendisi, her neyse onunla aynı tiyatroda rol almışlardı, benim hakkımda konuşmuşlar ve konuyu da Tofu açmış. Konuştuktan sonra da "Neyse sen unut bu konuştuklarımızı" falan demiş. Ne anlamam gerekiyo benim bundan? Çok mu ayrıntılı bakıyorum acaba olaylara. Off bilmiyorum amınakoyim ya. Neyse zamanla ortaya çıkar herhalde.
Sınav haftası da başladı ve ben hiçbir şeyden hiçbir bok bilmiyorum. Hadi bu neyse de annemlerle falan da sürekli kavga edip duruyorum. Sorumsuz olduğumu düşünüyorlar falan işte. kendimi odama kapatıp son ses Metallica dinliyorum ben de. Ulan malın şemsiyesi, git biraz ders çalış di mi? Yook illa ergen triplerine girecek. Sürekli ağlamaklı ve depresif dolanıyorum işte ben bu aralar böyle. Geçende okul bahçesine çıkıp bir banka oturup yarım saat boyunca boş duvarı izledim, ondan önceki gün kantinin duvarındaki Benim'o reklamını 15 dakika boyunca inceledim falan. Jev ve Kıvırcık da benimle takılıyolar öyle sağolsunlar. Yakında dövecekler ama beni. Tam depresyonda da sayılmam aslında depresyona girmek çok uzun iş. Kilolarca çikolata ye, bütün gün müzik dinle, yatağından çıkmayıp bütün gün ağla falan, bana göre değil hiç. Ruh halini yaşıyorum ben sadece depresyona fiziksel giriş gerçekleşmedi yani. Bir de sürekli bir yalnızlık hissi var, onu daha çözemedim. Her neyse gidip evde amaçsızca dolanıyım ben en iyisi can sıkıntım geçer belki. Yakşamlar yavruceylanlarım. (bu laf Kaan Özcan'a aittir, para ile satılmaz.)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder